دوچرخه
اینک که ما با هم هم رکاب شده ایم / حال که همدیگر را یافته ایم
اینک که حرف هایمان را برای هم باز گو کرده ایم
اینک چرا برای هم / در پی هم / و برای سلامت هم دیگر رکاب نمی زنیم
این جامعه ی خشک به جز آسفالت های کج و کوله که به ما چیزی نداده است
بگذار صدای نفس هایت را بشنوم / از پی من بیا / و بگذار در پی تو نفس های عمیقم را بکشم
از این شهر که بگذریم به صحرائی می رسیم
پل آهنی را که رد کنیم دیگر راه تنها به اندازه یک نفر پهنا دارد
بگذار صدای نفس های همراه با نفرین هایت را بشنوم : اینجا کجاست که ما را آورده ای
پارس سگی قدرت به ما می دهد/ و تو دیگر خود را نفرین می کنی
پا در خنکای چشمه ای و تو فراموش کرده ای سگ را / آوای سگ را / ترس از سگ را
چنان که همپای گرگ ها می خوانی و به انتظار غروب خورشید از من می پرسی از کجا باید برویم .
هایی
سرچشمهء رویش هایی، دریایی ، پایان تماشایی.
تو تراویدی : باغ جهان تر شد ، دیگر شد.
صبحی سر زد ، مرغی پر زد ، یک شاخه شکست :خاموشی
هست.
خوابم بر بود ، خوابی دیدم : تابش آبی در خواب ، لرزش
برگی در آب.
این سو تاریکی مرگ ، آن سو زیبایی برگ . اینها چه ،
آنها چیست ؟ انبوه زمان ها چیست؟
این می شکفد ، ترس تماشا دارد . آن می گذرد ، وحشت
دریا دارد .
پرتو محرابی ، می تابی ، من هیچم : پیچک خوابی . بر نردهء
اندوه تو می پیچم .
تاریکی پروازی ، رویای بی آغازی ، بی موجی ، بی رنگی ،
دریای هم آهنگی !
سهراب سپهری
پاسخ
هیچ می دانی چرا ،چون موج،
در گریز از خویشتن،پیوسته می کاهم؟
-زان که بر این پردهی تاریک،
این خا موشی نزدیک،
آنچه می خواهم نمی بینم،
و آنچه می بینم نمی خواهم.
محمد رضا کدکنی
عشق عمومی
اشک رازی ست
لبخند رازی ست
عشق رازی ست
اشک آن شب لبخند عشقم بود.
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که بینی
یا چیزی چنان که بدانی...
من درد مشترکم
مرا فریاد کن.
درخت با جنگل سخن می گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می گویم
نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده
من ریشه های ترا دریافته ام
با لبانت برای همه لب ها سخن گفته ام
و دست هایت با دستان من آشناست .
در خلوت روشن با تو گریسته ام
برای خاطر زندگان ،
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام
زیباترینِ سرودها را
زیرا که مردگان این سال
عاشق ترینِ زندگان بوده اند .
دستت را به من بده
دست های تو با من آشناست
ای دیر یافته با تو سخن می گویم
بسان ابر که با توفان
بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا
بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن می گوید
زیرا که من
ریشه های تو را در یافته ام
زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست .
هر چی سعی کردم بر این شعر احمد شاملو مطلبی اضافه کنم نتونستم در واقع می خواستم بگم که همه مردم نوعی پیوند با این شعر دارند و هر کی این شعر رو میخونه .....که همینجا می موندم چی بگم . با خود گفتم هر کی این شعر رو بخونه خودش بهتر می دونه که چه حسی پیدا می کنه قواعد و چار چوپ ها را شکستم و با اینکه از ساعت صفر عاشقی گذشته بود بی هیچ طوفانی به پست کردن این شعر پرداختم چرا که این شعر خود طوفانی برپا می کند .
باغ برهنه
زاغ سیاه و خسته،به مقراض بال هایش،
پیراهن حریر شفق را برید و رفت
من در حضور باغ برهنه
در لحظه ی عبور شبانگاه
پلک جوانه ها را
آهسته می گشایم و می گویم
آیا،
اینان
رویای زندگی را
در آفتاب و باران
بر آستان فردا-احساس می کنند؟
در دو دست باغ برهنه چکاوکی،
بر شاخه می سراید:
این چند برگ پیر،
وقتی گسست از شاخ،
آن دم جوانه های جوان
باز میشود
"بیداری بهار آغاز می شود"
محمد رضا کدکنی
هفت سین اهورایی
عشق از من و نگاه تو تشکیل می شود
گاهی تمام من به تو تبدیل میشود.
وقتی به داستان نگاه تو میرسم
یک باره شعر وارد تمثیل می شود
ای عابر بزرگ که با گام های تو
از انتظار پنجره تجلیل می شود.
تا کی سکوت و خلوت این کوچه های سرد
بر چشم های پنجره تحمیل می شود.
آیا دوباره مثل همان سال های پیش
امسال هم بدون تو تحویل میشود؟
بی شک شبی به پاس غزل های چشم تو
بازار وزن و قافیه تعطیل می شود
آن روز هفت سین اهورایی بهار
موعود!باسلام تو تکمیل می شود.
به تو سلام می کنم ...
من به دنبال سحری سر گردان می گردم .
تو سخن می گویی من نمی شنوم
تو سکوت می کنی من فریاد می زنم
با منی با خود نیستم
و بی تو خود را در نمی یابم
دیگر هیچ چیز نمی خواهد ، نمی تواند تسکینم بدهد.
درین شبهای سحر سوخته اشعار شاملو تسکین دل گیریست.