ماه کامل

روی صندلی میخ شده ام  

نگاهم به آجر های سفالی پشت پنجره خشک شده است 

پاهایم روی میز برای خود نبض میزند 

قلم خشک از فشار دستانم خم شده  

ثانیه ها را از دست می دهم 

دقیقه ها 

ساعت ها 

روز ها  

هفته ها 

به ماه نرسیده تکه های تیز قلم شکسته مرا به خود می آورد 

راه باریکه ی بین پنجره و دیوار ماه را کامل نشان میدهد 

و همه چیز ارزش پیدا می کند 

آدم ها  

آجر های سفالی  

نبض جسم 

قلم شکسته 

زمان 

زندگی  

آینده 

همه چیز ارزش پیدا می کند 

جز تاسف زمان از دست رفته.

کلام از نگاه تو

مرا

         تو

               بی سببی

                           نیستی.

به راستی

            صلت کدام قصیده ای

                                   ای غزل؟

ستاره باران جواب کدام سلامی

به آفتاب

از دریچه تاریک؟

کلام از نگاه تو شکل می بندد.

خوشا نظر بازیا که تو آغاز می کنی!

***

پس پشت مردمکانت

فریاد کدم زندانی است

که آزادی را

به لبان بر آماسیده گل سرخی پرتاب می کند؟

ورنه

این ستاره بازی

حاشا

چیزی بدهکار آفتاب نیست.

نگاه از صدای تو ایمن می شود.

چه مؤمنانه نام مرا آواز می کنی!

***

و دلت

کبوتر آشتی ست،

در خون تپیده

به بام تلخ.

با این همه

چه بالا

چه بلند

پرواز می کنی!
                                                            احمد شاملو