هایی

سرچشمهء رویش هایی، دریایی ، پایان تماشایی.
تو تراویدی : باغ جهان تر شد ، دیگر شد.
صبحی سر زد ، مرغی پر زد ، یک شاخه شکست :خاموشی 
                                                                      هست.
خوابم بر بود ، خوابی دیدم : تابش آبی در خواب ، لرزش 
                                                          برگی در آب.
این سو تاریکی مرگ ، آن سو زیبایی برگ . اینها چه ،
                          آنها چیست ؟ انبوه زمان ها چیست؟
این می شکفد ، ترس تماشا دارد . آن می گذرد ، وحشت  
                                                                    دریا دارد .
 پرتو محرابی ، می تابی ، من هیچم : پیچک خوابی . بر نردهء 
                                                         اندوه تو می پیچم .
تاریکی پروازی ، رویای بی آغازی ، بی موجی ، بی رنگی ، 
                                                  دریای هم آهنگی !
                                                                          سهراب سپهری