دوچرخه

اینک که ما با هم هم رکاب شده ایم  / حال که همدیگر را یافته ایم
اینک که حرف هایمان را برای هم باز گو کرده ایم
اینک چرا برای هم / در پی هم / و برای سلامت هم دیگر رکاب نمی زنیم  

 این جامعه ی خشک به جز آسفالت های کج و کوله که به ما چیزی نداده است
بگذار صدای نفس هایت را بشنوم / از پی من بیا / و بگذار در پی تو نفس های عمیقم را بکشم
از این شهر که بگذریم به صحرائی می رسیم 
پل آهنی را که رد کنیم دیگر راه تنها به اندازه یک نفر پهنا دارد
بگذار صدای نفس های همراه با نفرین هایت را بشنوم : اینجا کجاست که ما را آورده ای
پارس سگی قدرت به ما می دهد/ و تو دیگر خود را نفرین می کنی
پا در خنکای چشمه ای و تو فراموش کرده ای سگ را / آوای سگ را / ترس از سگ را
چنان که همپای گرگ ها می خوانی و به انتظار غروب خورشید از من می پرسی از کجا باید برویم .