هنگامى

تاریکى، پیچک وار ، به چپرها پیچید، به حناها ، افراها . 

و هنوز ، ما در کشت ، در کف داس. 

ما ماندیم ، تا رشته شب از گرد چپرها وا شد ، فردا شد. 

روز آمد و رفت . 

تاریکى ، پیچک وار ، به چپرها پیچید ، به حناها ، افراها. 

و هنوز ، یک خوشه کشت ، در خور چیدن نه ، یاد رسیدن نه. 

و هزاران روز ، و هزاران بار 

تاریکى ، پیچک وار ، به چپرها پیچید ، به حناها ، افراها. 

پایان شبى ، ما در خواب ، یک خوشه رسید ، مرغى چید. 

آواز پرش بیدارى ما: ساقهء لرزان پیام.