تولد مانگ

به وقت دستپاچگی؛  بهنگام ناهنگامی زمان ، خفت امروز شوق فردا ، با دست خالی  ریشه اى   یافته ام در عمق دلهره ، مانگ .

بامداد:شک 

نیم روز:شک 

و عصر زعفرانی: شک 

شامگاه:

    دلِ ماهْ شکسته ام؛ 

                                             سر بر شانه ى خواب مى گذارم.

صبح 

قدم ها را بر دوش مى کشم

و در از پاشنه ى دنیا مى کنم. 

هنگامى

تاریکى، پیچک وار ، به چپرها پیچید، به حناها ، افراها . 

و هنوز ، ما در کشت ، در کف داس. 

ما ماندیم ، تا رشته شب از گرد چپرها وا شد ، فردا شد. 

روز آمد و رفت . 

تاریکى ، پیچک وار ، به چپرها پیچید ، به حناها ، افراها. 

و هنوز ، یک خوشه کشت ، در خور چیدن نه ، یاد رسیدن نه. 

و هزاران روز ، و هزاران بار 

تاریکى ، پیچک وار ، به چپرها پیچید ، به حناها ، افراها. 

پایان شبى ، ما در خواب ، یک خوشه رسید ، مرغى چید. 

آواز پرش بیدارى ما: ساقهء لرزان پیام. 

چقدر ناز است آهوى کوچک و هراسانى که براى دفاع از خویش فقط دویدن را چاره مى داند تا رسیدن به دشت امن و بازى در بین درختان  را از سر گرفتن  

قنارى گفت:_ کُره ى ما / کُره ى قفس ها با میله هاى زرین و چینه دانِ چینى .

ماهىِ سُرخِ سفره ى هفت سین اش به محیطى تعبیر کرد / که هر بهار  / متبلور مى شود. 

کرکس گفت:_سیاره ى من  / سیاره ى بى هم تایى که در آن  / مرگ  / مائده مى آفریند.

کوسه گفت:_زمین / سفره ى برکت خیزِ اقیانوس ها. 

انسان سخنى نگفت  / تنها او بود که جامه به تن داشت  / و آستین اش از اشک تَر بود. 

نامه اى به تو

نوشتن چه می کند با ما 

سالهاست ما براى هم نوشته ایم 

سالهاست ما در کلمات بهم نگاه کرده ایم 

دفترها ، عاشقانه می رقصند وقتى من و تو به سراغشان می رویم 

میخوام نا مه اى دیگر بنویسم امروز ، رقص اگر امان دهد 

دیگر رویایى ندارم 

دیگر سیگار نمیکشم 

دیگر حتى داستانى هم ندارم 

قاصدک

قاصدک! هان، چه خبر آوردی؟ 

از کجا وز که خبر آوردی؟ 

خوش خبر باشی، اما، اما 

گرد بام و در من 

                         بی ثمر می گردی 

 انتظار خبری نیست مرا  

 نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری 

                                                        برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس 

                                                                      برو آنجا که تو را منتظرند 

قاصدک

در دل من همه کورند و کرند 

 دست بردار ازین در وطن خویش غریب 

 قاصد تجربه های همه تلخ 

 با دلم می گوید 

که دروغی تو، دروغ 

که فریبی تو.، فریب 

                            قاصدک! هان، ولی ... آخر ... ای وای 

                                راستی آیا رفتی با باد؟ 

                                    با توام، ای! کجا رفتی؟ ای 

                                        راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟ 

                                            مانده خاکستر گرمی، جایی؟ 

                                                در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز؟ 

 قاصدک 

 ابرهای همه عالم شب و روز 

 در دلم می گریند

دستور چیست؟

آغاز زمستان

نه زسمتونا اون زمستونای قبله . نه سرما اون سرمای سوزان.
اما دستا همچنان تو جیب و اکراه ها از قبل بیشتر...
سلامم را تو پاسخ گوی...

دو ساله

سال دوم هر چند کم کارتر اما نذاشتیم رشته های پوسیده شده ارتباطی ما (که به وسیله ی احساسات مغشوش طبیعی روزگار به وجود آمده بود ) از هم بگسلد. و گاهی نخ نماهای پاره شده را بهم گره زدیم تا کمی اطمینان خاطر برای گفتن بعضی درد دلها باقی بماند. سال دوم شاید بیشتر انرژی خود را صرف رسیدگی به همین رشته های ارتباطی پوسیده کردیم ولی نیز بستری را فراهم کردیم تا در آینده،بهتر به اندیشه های خود پر و بال دهیم.
 وگاه شرح حالی عرضه کردیم که نمکی بود بر زخم هایمان.
و خود واضح است آن شور و هیجان گذشته را که با گفتن آخ جون یکساله شدیم ، درپایان امسال با گفتن ای وای دو ساله شدیم، بجای رها کردنش  در خمره ریخته ایم. و خود را اینقد در سایه سار صبر رها کرده ایم که لحظه های آفتابی شوق را از دست داده ایم .
و ، ای وای چه زود ما هها و روز ها را از دست می دهیم.
بی آنکه بدانیم چه بر سر شاعرانمان آمده است ، از روی دلتنگی گاه شعرهایشان را نوشتیم ، افسوس که نه تنها دلتنگی هایمان را نگشود که دیگر خود به تنگ آمدیم از این همه دردهای مشترک ولیکن کو طبیبی... 

 و مانگ را آسوده ترین جا تا آرام بگوئیم  دلم گرفته...و حال از این همه تنگناها چشم به حبیب خود داریم تا هزاران درد برچینیم.