آغاز زمستان

نه زسمتونا اون زمستونای قبله . نه سرما اون سرمای سوزان.
اما دستا همچنان تو جیب و اکراه ها از قبل بیشتر...
سلامم را تو پاسخ گوی...

شکسته دل

ناله ی بشکسته و گرفته
هجوم ناباوری ها و تمام مرگ آرزوها
ایکاش مرهمی

نوشداروی بعد مردن ! تو را پیدا کردم...
شیشه تو در دستان مرگست
افسانه نیستی . مرهمی هستی برای زیبا مردن.
ناله ی بشکسته و گرفته را کسی گوش فرا نمی دهد .
نفسی تازه کن

به یاد او

یکی از دوستانش میگفت: فروغ تجسم آزادی بود ،در محبس ، اگر بتوانید حداکثر آزادی و حداکثر حبس را مجسم کنید ، فروغ همین بود و تلاطم هایش نیز از این بود...

                                             دریغ و درد
                                           

چه سود اما دریغ و درد

در این تاریکنای کور بی روزن

در این شبهای شوم اختر که قحطستان جاوید است

همه دارایی ما ، دولت ما ، نور ما ، چشم و چراغ ما

برفت از دست

دریغا آن پریشادخت شعر آدمیزادان

نهان شد ، رفت

از این نفرین شده مسکین خراب آباد

دریغا آن زن مردانه تر از هرچه مردانند

آن آزاده ، آن آزاد

دریغا آن پریشادخت

نهان شد در تجیر ابرهای خاک

و اکنون آسمان ها را ز چشم اختران دور دست شعر

بر خاک او نثاری هست ، هر شب ، پاک

رویا

باز من ماندم و خلوتی سرد

خاطراتی ز بگذشته ای دور

یاد عشقی که با حسرت و درد

رفت و خاموش شد در دل گور

روی ویرانه های امیدم

دست افسونگری " شمعی افروخت

مرده ای چشم پر از آتشش را

از دل گور بر چشم من دوخت

ناله کردم که ای وای " این اوست

در دلم از نگاهش " هراسی

خنده ای بر لبانش گذر کرد

کای هوسران " مرا می شناسی

قلبم از فرط اندوه لرزید

وای بر من که دیوانه بودم

وای بر من " که کشتم او را

وه که با او چه بیگانه بودم

او به من دل سپرد و به جز رنج

کی شد از عشق من حاصل او

باغروری که چشم مرا بست

پا نهادم به روی دل او

من به او رنج و اندوه دادم

من به خاک سیاهش نشاندم

وای بر من خدایا " خدایا

من به آغوش گورش کشاندم

در سکوت لبم ناله پیچید

شعله ی شمع  مستانه لرزید

چشم من از دل تیرگی ها

قطره اشکی در آن چشم ها دید

همچو طفلی پشیمان دویدم

تا که در پایش افتم به خواری

تا بگویم که دیوانه بودم

می توانی به من رحمت آری

دامنم شمع را سر نگون کرد

چشم ها در سیاهی فرو رفت

ناله کردم مرو صبر کن " صبر

لیکن او رفت " بی گفتگو رفت

وای بر من " که دیوانه بودم

من به خاک سیاهش نشاندم

وای بر من که من کشتم او را

من به آغوش گورش کشاندم .

فروغ فرخزاد ٬تهران-مرداد ماه 1333

مرگ ستاره

وقتی تو شب تاریکی روی شن کنار ساحل رو به آسمون پر ستاره خوابیده باشی وشاهد مرگ و سقوط  ستاره ای که برای خودت انتخاب کردی باشی .

چه احساسی بهت دست میده؟

ما واقعا احمق هستیم

قصه عجیبی است : بسیاری از ما آدما کسی رو دوست داریم که از ما فرار می کنه و از کسی که به ما عشق می ورزه دوری میکنیم ...                                                                                                     

 قصه عجیبی است : بسیاری از ما آدما برای کسی که نمی بینیم گریه می کنیم ولی کسی را که می بینیم  به گریه می اندازیم...

قصه عجیبی است : بسیاری از ما آدما عاشق اونایی هستیم که هیچ احساسی نسبت به ما ندارند ولی نسبت به اونایی که به ما عشق می ورزند بی احساسیم...

قصه عجیبی است : بسیاری از ما آدما به اونایی دل می بندیم که ظاهرا دوستمون دارند ولی دل اونایی که واقعا دوستمون دارند رو می شکنیم...

قصه عجیبی است : بسیاری از ما آدما وقتی تنها می شیم یاد دوستامون می افتیم ولی وقتی با همیم قدر همو نمی دونیم...

ماآدم ها وقعا عجیبیم و واقعا احمق چون با این که همه ی این ها رو می دونیم ولی به آن ها عمل نمی کنیم.                                                                                                                 ا   

منبع:                                                                                                                      

http://www.sabaleh.blogsky.com/1388/12/14/post-235

زن از دیدگاه دکتر علی شریعتی

                        زن عشق می کارد و کینه درو می کند

                       او می زاید وتو برایش نام انتخاب می کنی

                       او درد می کشد و تو نگرانی از اینکه بچه دختر باشد

                       او بیخوابی می کشد و تو خواب حوریان بهشتی می بینی

                       او مادر می شود و همه جا میپرسند:نام پدر؟

                  با یک روز تاخیر تقدیم به مادرانی که با این همه سختی که می کشند

                                هنوز تنها کسی هستند که واقعا دوستمان دارند

                                                 روز زن مبارک

برگ بی درخت

گر درختی از خران بی برگ شد

یا کرخت از صورت سرمای سخت

هست امیدی که ابر فروردین

برگ ها رویاندش از فر بخت

بر درخت زنده بی برگی چه غم؟

وای بر احوال برگ بی درخت!

پی نوشت:

مهم نیست که ابر فروردین بر ما بباره یا نه مهم اینه که ما برگیم یا درخت؟

امروز فکر کنم من برگم چون امتحان شیمیم رو خراب کردم فکر کنم ۱۷/۵بشم گند زدم.

مرموز درخت

ترجیح میدهم که درختی باشم

در زیر تازیانه ی کولاک و آذرخش

با پویه ی شکفتن و گفتن

تا

    رام صخره ای

در ناز و در نوازش باران

خاموش از برای شنفتن

پی نوشت :

ولی خسته ام....

امروز نمی دونم چرا ولی احساس سنگینی عجیبی روی دلم می کنم .نمی دونم دلم از چی گرفته .خیلی بده آدم این احساس رو داشته باشه.

همین طوری