مرگ را به چله نشسته ایم

روال زندگی . دنیای درون ما .
هر چیز اگر هم احماقانه باشد می دانیم برای خود احمق نیستیم .
به خود دورغ نمی توانیم بگوئیم .
(گاهی زخمی که به پا داشته ام زیر و بم های زمین را به من آموخته است . و همه می دانیم ریه های لذت پر اکسیژن مرگ است. )
اما گاهی خود در انتظار مرگ زانو بغل می کنیم . عادی شدن هم خود مرگیست