من انزوا را دوست ندارم

عاشق چه در وصال و چه در فراق انزوا طلب است. واز دیگران دوری می جوید و حضور آن ها را مزاحم و ملال آور می یابد. در آرزوی آن است که همیشه خلوت خود را با معشوق از وجود اغیار خالی سازد. یعنی در وصال همیشه خلوت با او را می طلبد و در فراق خلوت با یاد او را. 

اشک هایم آبی اند 

از بس به آسمان نگریسته و  

گریسته ام 

اشک هایم زردند 

از بس خواب سنبله های زرین را دیده و  

گریسته ام 

بگذار مردم به تفرج بروند 

عاشقان به جنگل ها 

و دانشمندان به آزمایشگاه ها 

اما من  

به دنبال یک تسبیح 

و یک صندلی کهنه خواهم گشت 

که چونان پیش تر ها 

دربان دروازه اندوه خود باشم   

---

پی نوشت: ۱) همه می گویند نمی شود! پس بهتربجای مشورت با همگان دربان دروازه.... 

                 ۲)راستی تبریک به مانگ و تبریک به خودم برای همکاری مجدد در کنار هم

                 ۳)تشکر از خانم مریم فدایی بابت شعر زیبایشان.