تسلی خاطر

دید مجنون را یکی صحرا نورد          در میان بادیه بنشسته فرد 

ساخته بر ریگ،ز انگشتان قلم         می زند حرفی به دست خود رقم 

گفت ای مفتون شیدا،چیست این؟   می نویسی نامه؟سوی کیست این؟ 

هر چه خواهی در سوادش رنج برد  تیغ صرصر خواهدش حالی سترد 

کی به لوح ریگ باقی ماندش؟          تا کسی دیگر پس از تو خواندش 

گفت شرح حسن لیلی می دهم      خاطر خود را تسلی می دهم 

می نویسم نامش اول وازقفا            می نگارم نامه ی عشق و وفا 

نیست جز نامی از او در دست من     زان بلندی یافت قدر پست من 

نا چشیده جرعه ای از جام او            عشق بازی می کنم با نام او 

تقدیم به دوستی که جز این خانه و این نام یادگار دیگری ندارم