دو ساله

سال دوم هر چند کم کارتر اما نذاشتیم رشته های پوسیده شده ارتباطی ما (که به وسیله ی احساسات مغشوش طبیعی روزگار به وجود آمده بود ) از هم بگسلد. و گاهی نخ نماهای پاره شده را بهم گره زدیم تا کمی اطمینان خاطر برای گفتن بعضی درد دلها باقی بماند. سال دوم شاید بیشتر انرژی خود را صرف رسیدگی به همین رشته های ارتباطی پوسیده کردیم ولی نیز بستری را فراهم کردیم تا در آینده،بهتر به اندیشه های خود پر و بال دهیم.
 وگاه شرح حالی عرضه کردیم که نمکی بود بر زخم هایمان.
و خود واضح است آن شور و هیجان گذشته را که با گفتن آخ جون یکساله شدیم ، درپایان امسال با گفتن ای وای دو ساله شدیم، بجای رها کردنش  در خمره ریخته ایم. و خود را اینقد در سایه سار صبر رها کرده ایم که لحظه های آفتابی شوق را از دست داده ایم .
و ، ای وای چه زود ما هها و روز ها را از دست می دهیم.
بی آنکه بدانیم چه بر سر شاعرانمان آمده است ، از روی دلتنگی گاه شعرهایشان را نوشتیم ، افسوس که نه تنها دلتنگی هایمان را نگشود که دیگر خود به تنگ آمدیم از این همه دردهای مشترک ولیکن کو طبیبی... 

 و مانگ را آسوده ترین جا تا آرام بگوئیم  دلم گرفته...و حال از این همه تنگناها چشم به حبیب خود داریم تا هزاران درد برچینیم.