دلنوشته های یک مترسک

قلم را حرمتیست که دیگر دل شکسته ی ما را بدان پایبندی نیست .

باد می وزد و شاخه ها را تکان می دهد ،
موج می آید ، و کودکان قعله های خود را خراب می کنند و از نو می سازند ،
کودکان فرار نمی کنند و تنها می خندند،
پرنده ای خسته از پرواز در زیر شرشر باران سکوت می کند ،
پرنده ای دیگر در اشتیاق پرواز درون قفس زیر باران غلغه ای براه می اندازد.

باد تندی می وزد و شاخه ها را می شکند ،
کودکان در وحشت گم شدن گریه می کنن ،
پرنده ای آتش می زند خود را برای بقا ،
ماهی کوچک عاشق هوا می شود.

خاکستری بجا مانده - قعله های نیمه سازه،رها شده – جسد ماهی کنار ساحل می پوسد،

فردا باد آرامی می وزد و شاخه های که سالم مانده اند می رقصند .

من در بین اینها ایستاده ام .

سکوت

                                 گاهی سکوت میکنیم چون کسی نیست که بشنود

                              گاهی سکوت میکنیم چون حرفی برای گفتن نداریم

                             گاهی سکوت میکنیم چون حرف دیگران شنیدنی تر است

                             گاهی سکوت میکنیم به یاد کسانی که نیستند تا بشنوند

شما برای چه سکوت میکنید؟